De eerste bouwdag!

Vandaag begonnen we echt aan ons project! Om half 9 werden we opgehaald en door onze bus; met een interieur van vergane glorie meets casino, naar ‘ons’ dorp gebracht. Dit dorp bleek een soort nederzetting tussen de rijstvelden, waar 22 gezinnen van Irula samen bouwen aan hun toekomst.

Met traditionele gebruiken werden wij heel hartelijk welkom geheten. We kregen prachtige bloemslingers om, onze kwade geesten werden verjaagd door wierook en brandende kokosnoot en we werden geëerd met een Bindi. Er was tijd om onszelf aan hen voor te stellen; ze waren vooral geïnteresseerd in onze partners, broers en zusters en kinderen. Familie is voor de Irula heel belangrijk. Daarna stelden zij zich aan ons voor en bovendien hun project waar ze super trots op zijn. Er verrijzen hier 22 stenen huisjes en daarmee doen ze een enorme stap vooruit.

Eén vrouw omschreef haar grootste droom door aan te geven hoe blij ze zou zijn als haar kinderen op een cementen vloer zouden kunnen gaan slapen. Veilig, droog en echt binnen. Nadat we hun hutten hadden bekeken begrepen we dat heel goed. Er is zeker ’s nachts altijd het gevaar van spinnen, slangen en ander ongedierte waardoor de ouders constant waken (en dus weinig slapen) en de kinderen zelden een nacht rustig door kunnen slapen. Dit heeft effect op hun schoolprestaties en vooral gezondheid. Hoog tijd om hier verandering in te brengen!

Dus gingen we aan de slag met de fundering voor huisje nummer 18. Zand, stenen en cement gaven wij op schalen door, natuurlijk in een te Hollands tempo maar voor de lunch was laag 1 dan ook klaar en waren onze schuine buikspieren beter getraind dan in welke sportschool dan ook. We gingen als een speer! Tot de natuur won van het in India zo geliefde karma en en de hemel letterlijk openbrak. Deze tropische regenbui joeg ons naar binnen en dreef alle geiten naar de trappetjes voor de huizen. Prachtig om te zien hoe zorgzaam de Irula de jonge geitjes onder de arm mee naar hun hutjes brachten om te schuilen.

Helaas volgde hierna ook fiks onweer en hield dat zo lang aan dat we de bouwplaats moesten verlaten. Ietwat beteuterd verlieten we het dorp, maar vastberaden om morgen dubbel zo hard te werken!

Wat zal ons het meeste bij blijven? Het feit dat de gezinnen collectief besloten hebben in hun hutten te blijven tot alle huizen klaar zijn, zodat ze in 1 keer, als gemeenschap hun nieuwe huizen betrekken. Ook als dat betekent dat ze dus, zoals vandaag, nog steeds volledig uit hun hutten weggespoeld worden. Emotioneel vandaag was ook de intens trieste oudste vrouw van het dorp, wiens schoonzoon net overleden was en die alle hoop had verloren. De hele groep had het hier moeilijk mee, het was hartverscheurend om dit verdriet te zien en zo weinig te kunnen doen of zeggen om te troosten. Er vloeiden bijna net zoveel tranen als de regen die er op volgde.

Er zat maar één ding op: verstand op nul en keihard aan de slag om de basis van het volgende huis te leggen! Volle kracht vooruit.